28 czerwca 2015 – 13. Niedziela zwykła
Mdr 1,13-15; 2,23-24/2Kor 8,7.9.13-15/Mk 5, 21-43
Nie bój się, wierz tylko! (Mk 5,36)
Po dniu nauczania w przypowieściach Marek Ewangelista ukazuje nam serię czterech cudów dokonanych przez Jezusa nad przyrodą i demonami, nad chorobami i śmiercią. W ostatnim z czterech mowa jest o umierającej dwunastoletniej córce Jaira. Wzywa Jezusa i prosi Go o „nałożenie rąk, by została ocalona i żyła". Nauczyciel idzie za Jairem: dostrzegł w nim prawdziwą wiarę. Ale ludzie mówią, że dziewczynka już nie żyje i że Jair niepotrzebnie niepokoi Pana. Jednak Jezus poucza przełożonego synagogi, by porzucił strach i trwał w wierze.
Wiara to umiejętność zaufania i powierzenia się Panu. W dzisiejszym fragmencie Ewangelii przedstawiona jest wiara człowieka, który nie ma już innej nadziei, czyli wiara umierającej córki; jest też wiara kobiety cierpiącej na upływ krwi; w końcu wiara Jaira, która jest silniejsza niż śmierć. Rozświetla ona całe życie i pozwala odkryć, że wszystko jest darem od Boga, któremu możemy powierzyć nas samych.
MIŁOŚĆ I WIARA PROWADZĄ NAS PRZEZ ŻYCIE
Wiadomość o nowej ciąży od razu dała całej rodzinie wiele radości, ale również trochę niepokoju: stan mojego zdrowia nie był najlepszy. Jedno z moich dzieci niedawno już odeszło do nieba przed urodzeniem. Żyjąc jednak w pewności, że każde dziecko jest darem dla nas, podeszliśmy do tej trudnej ciąży z pogodą ducha. Ku naszej wielkiej radości urodziłam córkę, czwarte dziecko. Wszystko poszło dobrze, jednak pediatra po badaniu zaczął podejrzewać u małej ciężkie nieprawidłowości. Musieliśmy wykonać dokładniejsze badania. Były to dla nas okropne chwile. Jednakże podtrzymując się wzajemnie na duchu, zrozumieliśmy, że nie możemy poddać się zniechęceniu. Ta córka, mówiliśmy sobie, jest spoiwem dla naszej rodziny, gdyż będzie wymagała jeszcze więcej miłości od nas i swojego rodzeństwa. Przez cały miesiąc żyliśmy jednym zdaniem z Ewangelii: „Dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych". Przeżywaliśmy je modląc się, by podejrzenia lekarza nie okazały się prawdą. W końcu otrzymaliśmy telefon, że badania dały wynik negatywny i że dziecko jest zdrowe. Jak w takiej chwili wyrazić swoją radość? Kilka dni później jedna ze znajomych, może by utożsamić się trochę z naszym cierpieniem, powiedziała mi: „To jest doświadczenie, o którym trzeba zapomnieć". Dla nas to nie tak: chcemy, by miłość i wiara, które podtrzymywały nas w tych dniach, nigdy nas nie opuszczały i prowadziły przez życie.
D.T. – Włochy
Tłumaczenie z włoskiego: Katarzyna Wasiutyńska
